Πριν από 61χρόνια, στο τετράμηνο Σεπτέμβρης -Δεκέμβρης Ι942, μια ελληνική ταξιαρχία πεζικού, προσκολλημένη στη θρυλική Όγδοη Στρατιά των Βρετανών, τη στρατιά του Μοντγκόμερι, πολέμησε ηρωικά στη Δυτική έρημο της βόρειας Αφρικής. Πήρε μέρος ρε όλες τις επιχειρήσεις εναντίον του φοβερού Αφρικανικού Σώματος του Ρόμελ, από το Αλαμέιν της Αιγύπτου ως την Ελ Αγκέιλα της Λιβύης.
Η ταξιαρχία μας αυτή ήταν η πρώτη μονάδα στρατού ξηράς, που συγκροτήθηκε στη Μέση Ανατολή (Μ.Α.) από τον Ιούνιο του Ι94Ι, όταν ακόμα ψυχορραγούσε στην Κρήτη η τελευταία αντίσταση των Ελλήνων στην άγρια εισβολή των Γερμανών. Εκείνες τις μέρες η ελληνική κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Τσουδερό, διέφευγε από την Κρήτη προς την Αίγυπτο, και από κει για το Λονδίνο. Μαζί της κουβαλούσε όλη τη βασιλική οικογένεια, υπουργούς κι αξιωματούχους του Μεταξά και μεγάλο μέρος από τα αποθέματα χρυσού της Ελλάδας, που δεν έπρεπε βέβαια να πέσουν στα χέρια των κατακτητών.
Αρχικός πυρήνας για τη συγκρότηση της πρώτης ταξιαρχίας μας ήταν η Δωδεκανησιακή Φάλαγγα των Αιγυπτιωτών Ελλήνων. Στις αρχές του Ι94Ι, μέσα στον απίστευτα σκληρό χειμώνα, οι \'Ελληνες νικούσαν στα βουνά της Ηπείρου μας του Ιταλούς. Με την ιαχή "αέρα" και την ξιφολόγχη τους νίκησαν αντρίκεια τις σιδερόφραχτες μεραρχίες του Μουσολίνι και στείλανε μηνύματα ελπίδας \'ι(αι θάρρους στους πτοημένους \'Αγγλους. Με τις νίκες τους στην Αλβανία οι \'Ελληνες δώσανε παρηγοριά κι ελπίδα στους υπόδουλους στον Χίτλερ λαούς της Ευρώπης. Τότε λοιπόν, το Γενάρη του Ι94Ι, στην Αίγυπτο και συγκεκριμένα στην ερημική περιοχή της Τζανέιφα, κοντά στο μεγάλο κανάλι, ξεκίνησε η δημιουργία μιας στρατιωτικής μονάδας από εθελοντές Δωδεκανήσιους της Αιγύπτου, για να πάρει μέρος στις ενδεχόμενες επιχειρήσεις για την απελευθέρωση της μαρτυρικής Δωδεκανήσου μας από τον Ιταλικό ζυγό. [...]
(απόσπασμα από το 1ο κεφάλαιο του βιβλίου)